بسم الله الرحمن الرحیم
***
آفرینش انسان و دمیدن روح الهی
****
سوره مبارکه «ص»: 71
****
فَإِذَا سَوَّیْـتُـهُ وَنَفَخْتُ فِیهِ مِن رُّوحِی فَقَعُـوا لَهُ سَاجِدِینَ 
****
پس چون ساخت کالبد او را کامل کردم و از روح خود در آن دمیدم، همگی سجده کنان در برابر او درافتید.
****
شگفتی آفرینش آدم(ع) را از زبان امیرالمؤمنین(ع) در خطبه اول نهج البلاغه می خوانیم :
« سپس خداوندِ بزرگ، خاکی از قسمت های گوناگون زمین، از قسمت های سخت و نرم، شور و شیرین، گِرد آورد. آب بر آن افزود تا گِلی خالص و آماده شد؛ و با افزودن رطوبت، چسبناک گردید که از آن اندامی شایسته و عضوهایی جدا و به یکدیگر پیوسته ساخت. آن را خشکانید تا محکم شد. خشکاندن را ادامه داد تا سخت شد تا زمانی معین و سرانجامی مشخص، اندام انسان کامل گردید. آنگاه از روحی که آفرید در آن دمید تا به صورت انسانی زنده درآمد، دارای نیروی اندیشه، که وی را به تلاش اندازد، و دارای افکاری که در دیگر موجودات تصرف کند؛ و به انسان اعضا و جوارحی بخشید که در خدمت او باشند؛ و ابزاری عطا فرمود که آنها را در زندگی به کار گیرد. قدرت تشخیص به او داد تا حق و باطل را بشناسد؛ و حواس چشایی و بویایی و وسیله تشخیص رنگها و اجناس مختلف را در اختیار او قرار داد.انسان را مخلوطی از رنگهای گوناگون و چیزهای همانند و سازگار و نیروهای متضاد و مزاجهای گوناگون و گرمی و سردی و تری و خشکی قرار داد...»
دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
گِل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند1
پی نوشت ها :
1 ـ دیوان حافظ، ص221.
تهیه شده در گروه اینترنتی انـتـظــار یـــار
